دو نفر بر روی تاتامی مقابل هم ایستاده اند. اولی حمله را آغاز می کند و با تمام سرعت به سمت حریفش یورش می برد ولی با یک جاخالی از سمت حریف غافلگیر می شود. هنوز ذهنش از حالت آشفتگی در نیامده بود که احساس کرد در اختیار حریف چپ و راست می شود و تا بخواهد تعادلش را حفظ کند ، مُچش پیچ میخورد و پرت هوا می شود …
این جریان کاربرد آی کی دو را از زبان مهاجم (که خود او هم آی کی دو کا است) توصیف می شود. ولی این قضیه چقدر صحت دارد؟ واقعاً یک آی کی دو کا می تواند حمله ای خطرناک را خنثی کند و مهاجم را در اختیار خود در آورد یا نه همه اش فیلم است و تمامی پرتاب ها و قفل مفصل ها نمایش است؟
آیا واقعاً آی کی دو کاران می توانند هنرشان را بر روی یک حریف سرسخت که در سبک دیگری کار کرده پیاده کنند یا فقط زمانی می توانند هنرنمایی کنند که حریفشان با آن ها هماهنگ شده و برای نمکین شدن اجرای فنون ، حریف (یا اوکه) آخر هر تکنیکی روی هوا اوکمی (اُفت) بزند؟!
روزی با یک دوست رزمیکاردر مورد سبک آی کی دو بحث می کردم. یک کم که بحثمان بالا گرفت ،
طرف موضع گیری تندی نسبت به سبک آی کی دو گرفت. می گفت : «این کار های عجیب و غریبی که نشون می دن چیه؟! این چه سبکیه که با یک تکان دست ، حریف را پرت می کنند؟! ما قانون جاذبه داریم ، قانون انرژی داریم! یه روز با رفقا دور تلویزیون نشسته بودیم و نمایشی از آی کی دو پخش کردند. هممون داشتیم از خنده روده بر می شدیم. چرا این ها با این کار هاشون جوون های مردم را گول می زنند؟…»
واقعا در آن لحظه نمی دانستم چه بگویم! قضاوتش در مورد این سبک ناشی از یک برنامه ی نمایشی از تلویزیون بوده نه از تجربه ی شخصی یا مطالعه و تحقیق! به من در مورد آی کی دو می گفت : «توهم بُرد ، آدم را به سقوط می اندازد. آی کی دو کاران همیشه آخر تکنیک هایشان برنده اند و این توهم خطرناکی را برایشان درست می کند….». با این که اعتراضاتش به جا بود ولی اصلا حرف هایش قابل قبول نبود چون او با عینک رشته ی خودش به آی کی دو نگاه می کرد و نظر می داد، اصلا در آی کی دو مفهومی به نام رقابت معنا ندارد که بخواهد برد و باختی وجود داشته باشد. با این که حرف برای گفتن زیاد داشتم اما به حرمت سنّ بالا و مقام رزمی اش دیگر با او بحث را ادامه ندادم.
